Empathie in Actie 35 jaar eerder. 

Toen ik 15 was, viel het me pas echt op dat mijn inlevingsvermogen groter was dan de jongeren van de rest van de klas. Ik herinner me nog goed een vriendinnetje (laten we haar Nancy noemen) die in tranen was omdat haar verkering van zeven maanden uit was.

Terwijl we op een bewolkte dag naar school fietsten, luisterde ik naar haar verhaal en probeerde me voor te stellen wat haar vriend ertoe bracht om die verkering uit te maken. Ik voelde aan wat hem dwars zat en sprak met haar daarover. Mijn voorstel om een brief te schrijven werd positief ontvangen. We stelde de brief op, hij voelde zich plots begrepen en de relatie ging weer aan. Uiteindelijk is het toch weer uit gegaan. Woorden in een brief is blijkbaar anders dan de praktijk aldus het vriendje. 

Kort daarna zijn er nog twee vriendinnen naar met toe gekomen om hulp te vragen hoe nu verder en inspiratie voor een goede brief 🙂 Vanaf die tijd hoorde ik vaak de uitspraak “Daar moet je iets mee dóen!” En dat wou, deed, en doe ik nu nog steeds. Dit werk doe ik met liefde in mijn hart en diepe oprechte interesse wat er in een ander leeft. Het is voor mij nog altijd het mooiste dat er bestaat.